Terapie

Zajmuje się obwodowymi zaburzeniami językowymi. Obejmuje swoim zasięgiem całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania.

Terapia logopedyczna ma na celu m.in.:

• usprawnienie motoryki narządów biorących udział w procesie mowy, w tym usprawnianiu aparatu artykulacyjnego, oddechowego i fonacyjnego,
• korekcję wad wymowy- deformacji głosek, elizji, bądź zbyt długiej substytucji głosek, czyli zamiany głosek trudniejszych ich łatwiejszymi do wypowiedzenia i pojawiającymi się wcześniej odpowiednikami (np. zamiana „sz” na „s”, /szafa-safa/),
• rozwijanie mowy przy SORM (samoistny opóźniony rozwój mowy),
• poprawienie jakości komunikacji językowej, ćwiczenia prozodii wypowiedzi,
• rozbudowanie zasobu słownictwa czynnego i biernego,
• likwidację przyczyn i skutków pierwotnych oraz skutków wtórnych, do których zalicza się zarówno psychologiczne, jak i pedagogiczne konsekwencje zaburzeń mowy.

Ukierunkowana jest na likwidowanie zaburzeń komunikacyjnych spowodowanych uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego. Silnie koncentruje się na  powiązaniu informacji uzyskanych na podstawie kompleksowych badań neurologicznych, neuropsychologicznych czy  neurobiologicznych. Terapia dostosowywana jest do indywidualnych potrzeb i możliwości każdego dziecka.

Diagnoza i terapia neurologopedyczna obejmuje:

• zaburzenia komunikacji wynikające z niedokształcenia mowy pochodzenia korowego,
• zaburzenia dyzartryczne,
• opóźniony rozwój mowy lub zaburzenia komunikacji u dzieci  związane z uszkodzeniem układu nerwowego (m.in. w zespołach genetycznych, zaburzeniach komunikacji ze spektrum autyzmu),
• niepłynność mowy, jąkanie,
• zaburzenia obszaru ustno-twarzowego ( regulacja i korekcja dysfunkcji fizjologicznych i sensomotorycznych- problemy ze ssaniem, połykaniem, gryzieniem, nadwrażliwość, podwrażliwość),
• stymulacje nadawania mowy (ekspresji słownej),
• ćwiczenia w zakresie mowy zautomatyzowanej, procesu powtarzania, procesu nazywania, mowy dialogowej i opowieściowej,
• stymulacje odbioru mowy (rozumienie mowy) w zakresie zdań prostych, złożonych gramatycznie struktur składniowych, pojęć abstrakcyjnych,
• stymulacje procesów poznawczych w zakresie percepcji wzrokowej, słuchowej, czuciowej, pamięci, myślenia, uwagi, koncentracji, orientacji przestrzennej.

W ramach pracy neurologopedycznej stosowane są różnego rodzaju metody, m.in.:

• terapia ustno-twarzowa wg koncepcji Castillo Moralesa, Anny Regner,
• masaż logopedyczny Elżbiety Stecko,
• masaż normalizujący napięcie mięśniowe obszaru ustno-twarzowego Shantali,
• integracja odruchów ustno-twarzowych,
• terapia ustno-motoryczna (Terapia Pozycji Oralnej),
• komunikacja alternatywna MAKATON.

Polega na usprawnianiu widzenia, czyli na rozwijaniu różnych funkcji potrzebnych do efektywnego posługiwania się wzrokiem. Ćwiczenia pozwalają na świadome wykorzystywanie wzroku w życiu codziennym (np. poruszanie się, uprawianie sportu) oraz lepsze funkcjonowanie dziecka w szkole (np. czytanie, przepisywanie z tablicy, pamięć wzrokowa, szybkość postrzegania).

Terapia widzenia opiekuje się dziećmi  niewidomymi i słabowidzącymi, a także dziećmi:

• ze słabą koordynacją oko-ręka,
• z niską koncentracją uwagi wzrokowej,
• z trudnością w śledzeniu obiektów ruchomych,
• ze słabą motoryką gałki ocznej,
• z niedomogą akomodacji,
• z oczopląsem,
• z “leniwym oczkiem”,
• z brakiem konwergencji,
• z chorobami układu wzrokowego.

Opiera się na specjalnie nagranej muzyce, odpowiednio dobranej do potrzeb uczestnika programu. Utwory muzyczne, obejmujące różne częstotliwości, działają w sposób stymulujący, poprawiając funkcjonowanie uwagi słuchowej uczestnika. Do realizacji programu potrzebne są jedynie słuchawki i odtwarzacz płyt CD.

 Terapia Johansena zalecana jest dzieciom i młodzieży z:

• opóźnionym rozwojem mowy,
• nadwrażliwością lub osłabioną wrażliwością na dźwięki,
• trudnościami w rozumieniu i zapamiętywaniu poleceń i instrukcji,
• dysleksją,
• trudności w uczeniu się języków obcych,
• zaburzeniami koncentracji,
• zaburzeniami uwagi i percepcji słuchowej,
• krótkotrwałą pamięć słuchową,
• ADHD,
• ze specjalnymi potrzebami terapeutycznymi (autyzm, zespół Aspergera, mózgowe porażenie dziecięce, zespół Downa i niepełnosprawności sprzężone).

Trening słuchowy Johansena poprzedza szczegółowa diagnoza obejmująca wywiad, badanie audiometrii tonalnej oraz testy mowy utrudnionej (w tym test dychotyczny). Po diagnozie uczestnik programu otrzymuje specjalnie dla niego przygotowaną płytę CD z programem terapeutycznym oraz zalecenia dotyczące realizacji programu.

Stymulacja słuchowa metodą Johansena  nie tylko poprawia centralne przetwarzanie słuchowe ale również:

• rozwija rozumienie mowy,
• zdolność utrzymywania uwagi i koncentracji na wypowiedziach ustnych,
• poprawia artykulację,
• rozwija komunikację,
• wspiera naukę i umiejętność czytania,
• wpływa na postępy w rozwoju i nauce,
• harmonizuje napięcie mięśniowe, co wpływa na postawę ciała oraz utrzymanie równowagi, koordynuje ruchy ciała.

Rodzaj terapii do której wykorzystuje się konie. Hipoterapia mo­że sta­no­wić pierw­szy etap tej na­uki, bą­dź stać się jej prze­ło­mo­wym mo­men­tem.
Jest to metoda doskonale uzupełniająca wszystkie inne oddziaływania rewalidacyjne i rehabilitacyjne, a jej uniwersalność polega na jednoczesnym oddziaływaniu na sferę ruchową, emocjonalną, społeczną, intelektualną i sensoryczną. Szczególne zastosowanie ma ona tam, gdzie inne metody nie przynoszą zadowalających rezultatów: w terapii ciężkich dysfunkcji chodu, u osób z asymetrycznym naprężeniem tułowia i kręgosłupa oraz z zaburzeniami równowagi, gdzie klasyczna kinezyterapia jest bardzo utrudniona.

Cele hi­po­te­ra­pii to:

• nor­ma­li­za­cja na­pię­cia mię­śni spa­stycz­ny­ch u dzie­ci wiot­ki­ch,
• wzmoc­nie­nie mię­śni grzbie­tu i brzu­cha,
• po­pra­wa kon­tro­li gło­wy i tu­ło­wia,
• kształ­to­wa­nie re­ak­cji obron­ny­ch i rów­no­waż­ny­ch,
• za­po­zna­nie się ze ste­reo­ty­pem cho­du ludz­kie­go,
• po­pra­wa ko­or­dy­na­cji wzro­ko­wo – ru­cho­wej,
• ćwi­cze­nia orien­ta­cji w sche­ma­cie wła­sne­go cia­ła i orien­ta­cji prze­strzen­nej,
• tre­ning zmy­słu rów­no­wa­gi.

Spe­cy­fi­ka hi­po­te­ra­pii i  moż­li­wo­ści jakie niesie ze sobą ta forma terapii, gdzie jazda na koniu:

• da­je wra­że­nie cho­du ludz­kie­go,
• zmniej­sza spa­stycz­no­ść mię­śni,
• ha­mu­je prze­trwa­łe od­ru­chy po­sta­wy,
• przy­wra­ca za­bu­rzo­ną sy­me­trię mię­śni tu­ło­wia.
• zwięk­sza moż­li­wo­ści lo­ko­mo­cyj­ne,
• mo­że uspraw­niać bar­dzo ła­god­nie,
• uak­tyw­nia,
• uspraw­nia pra­cę or­ga­nów we­wnętrz­ny­ch,
• mo­bi­li­zu­je i nie nu­dzi.

Stanowi integralną częścią obszaru nauk medycznych. Jest to nauka mająca na celu rozwijanie, utrzymywanie i przywracanie maksymalnych zdolności ruchowych i funkcjonalnych człowieka, przez co dąży dozapewnienia osobom niepełnosprawnym godziwego życia w poczuciu pożyteczności społecznej i bezpieczeństwa społecznego oraz zawodowego. Metoda ta wykorzystuje naturalne środki występujące w środowisku człowieka, m.in.: ruch, bodźce termiczne, kinetyczne, mechaniczne.

Działania podejmowane przez fizjoterapeutę są wielopłaszczyznowe, ponieważ obejmują:

• fizjoterapię neurologiczną,
• fizjoterapię ortopedyczną,
• korekcję wad postawy,
• specyficzną analizę i terapię dolegliwości bólowych narządu ruchu, kręgosłupa i stawów obwodowych.

Oddziaływanie fizjoterapeutyczne oparte jest na dokładnym badaniu przed przystąpieniem do procedury terapeutycznej, a następnie monitorowaniu przebiegu usprawniania i jego ciągłym dostosowywaniu do aktualnego stanu i możliwości pacjenta.

Jest stymulowaniem ogólnego rozwoju dziecka i usprawnianiem funkcji ważnych w procesie uczenia się, czytania i pisania:

• wzrokowo – przestrzennych, czyli skupiania uwagi wzrokowej, spostrzegania i pamięci wzrokowej, spostrzegania przestrzeni
• słuchowo – językowych, czyli skupiania uwagi słuchowej, spostrzegania i pamięci słuchowej dźwięków mowy oraz funkcji językowych
• motorycznych, czyli sprawności manualnej i ogólnego rozwoju ruchowego dziecka
• współdziałania ze sobą funkcji (koordynacja wzrokowo-ruchowa podczas pisania, wzrokowo-słuchowa podczas czytania, itp.)

Istota terapii pedagogicznej sprowadza się do korekcji, czyli usprawniania zaburzonych funkcji poznawczych i ruchowych dziecka oraz ich współdziałania, a także do kompensacji – usprawniania funkcji dobrze rozwijających się celem wspomagania tych słabiej funkcjonujących lub częściowego ich zastępowania.

Polega na wzmocnieniu lub wytworzeniu świadomości ciała oraz stymulacji receptorów skóry poprzez dotyk. Założeniem tej terapii jest dostarczanie kontrolowanej liczby bodźców sensorycznych w szczególności dotykowych i proprioreceptywnych w taki sposób, by dziecko spontanicznie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integrację tych bodźców.

Celem treningu jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu oraz regulacja i normalizacja percepcji dotykowej, równoważenie napięcia mięśniowego, wspieranie procesu integracji sensorycznej, aktywizowanie mechanizmów integracji sensoryczno – motorycznej, kształtowanie świadomości kinestetycznej.

Jest usprawnianiem małej motoryki dziecka (precyzyjnych ruchów palców i dłoni), jak też dostarczaniem dłoniom wrażeń dotykowych. Dzięki dotykowi dziecko uczy się rozpoznawać faktury, temperaturę, konsystencję tworzyw, odróżniać przedmioty, osoby, zwierzęta. Ćwiczenia i zabawy przeprowadzone
w trakcie terapii ręki mają rozwijać sprawność ruchową dłoni dziecka, kształtować chwyt oraz koordynację pomiędzy dłonią prawą i lewą, a w dalszej kolejności obejmują naukę pisania.

Za pośrednictwem stymulacji dłoni dochodzi do pobudzenia ośrodka w mózgu odpowiedzialnego za planowanie i wykonanie ich ruchów, co pośrednio prowadzi do stymulacji ośrodka mowy. Ten prosty związek wskazuje na istotne znaczenie pracy nad sprawnością kończyn górnych u wszystkich dzieci, a szczególnie u tych, u których występują trudności z mową. Ręka jest narządem ruchu, dzięki któremu badamy otaczający nas świat, poznajemy go,
oraz komunikujemy się z nim. Dzięki rękom możemy realizować polecenia mózgu takie jak: pisanie, rysowanie, rzucanie, chwytanie, itp. Podczas zajęć wykonywane są również ćwiczenia motoryki dużej, które mają ogromny wpływ na efekty terapii. Wzmocnienie obręczy barkowej, pracy mięśni tułowia ułatwia przyjmowanie prawidłowej postawy ciała podczas zajęć przy stoliku, a co za tym idzie efektywniejszego wykorzystania możliwości ruchowych rąk
i dłoni.

Obejmuje wykorzystywanie wiedzy z zakresu psychologii behawioralnej, poznawczej, poznawczo-behawioralnej, rozwojowej, oraz systemowej w celu wspomagania rozwoju dziecka oraz wsparcia psychologicznego systemu rodziny.

Terapia psychologiczna skierowana jest przede wszystkim do dzieci:

• mających trudności w nauce,
• z deficytami uwagi,
• z zaburzeniami zachowania,
• przejawiających trudności w relacjach społecznych, zarówno rówieśniczych jak i z osobami dorosłymi,
• z trudnościami emocjonalnymi, zwłaszcza jeśli dziecko nie radzi sobie ze stresem i negatywnymi emocjami.

Celem spotkań z psychologiem jest umożliwienie rozwoju dziecku poprzez stworzenie warunków, które będą ten rozwój wspierać. Zapewnie poczucia bezpieczeństwa i atmosfery akceptacji, pomoc w zaspokajaniu potrzeb sprzyja budowaniu poczucia tożsamości oraz samoakceptacji
i samooceny dziecka. Psycholog poprzez wsparcie emocjonalne wpływa również na rozwój poznawczy dziecka. Jeśli dziecko uwierzy w siebie i swoje możliwości łatwiej radzi sobie z własnymi ograniczeniami, jest bardziej wytrwałe i świadome siebie samego. Wszystko to co człowiek otrzyma
w okresie dzieciństwa przynosi owoc w życiu dorosłym. Dlatego tak ważne jest aby środowisko przedszkolne i rodzinne dostarczały mu jak największego wsparcia.

Zamiennie nazywana dogoterapią jest to metoda wzmacniająca efektywność rozwoju osobowości, edukacji i rehabilitacji, w której motywatorem jest odpowiednio wyselekcjonowany i wyszkolony pies, prowadzona przez wykwalifikowanego kynoterapeutę. W czasie zajęć i zabaw naturalna spontaniczność
i radość psa pozwalają dziecku odczuć satysfakcję z wykonywanych przez nie zadań, oraz mobilizują go do podejmowania nowych wyzwań. Pies uczestniczący
w zajęciach ułatwia dzieciom pokonywanie oporu przed nawiązywaniem kontaktu, eliminuje zachowania opozycyjne, rozwija zdolności dzieci do uczenia się, sprawia, że dzieci czują się bezpiecznie bowiem pies nie stawia warunków, nie ocenia, nie zabrania. Regularna terapia z wykorzystaniem psa przynosi zaskakujące efekty. Rezultaty są widoczne już po kilku miesiącach, zarówno w sferze somatycznej, psychicznej jak i społecznej. Dzieci stają się bardziej pewne siebie, otwarte, łatwiej nawiązują kontakty z rówieśnikami i z dorosłymi. Dzięki kontaktowi z psem rozwijają swoją empatię, uczą się szacunku do zwierząt oraz stają się bardziej otwarte na potrzeby innych.

Zajęcia te dedykowane są m. in. w przypadku:
• lęku przez zwierzętami, np. kynofobii,
• innych zaburzeń lękowych,
• autyzmu,
• mózgowym porażeniu dziecięcym,
• niedowładach różnego pochodzenia,
• zaburzeniach emocjonalnych,
• opóźnieniu rozwoju poznawczego,
• zaburzeniach związanych z przetwarzaniem bodźców sensorycznych,
• i wielu innych niepełnosprawnościach ruchowych i intelektualnych.

W naszym przedszkolu zajęcia terapeutyczne z udziałem psa prowadzone są przez psychologa, wspierają przede wszystkim rozwój społeczno-emocjonalny dziecka oraz poznawczy.

Skierowana jest do dzieci z wadą słuchu oraz zaburzeniami mowy wynikającymi z wady słuchu. Głównym jej celem jest rozwijanie kompetencji językowych, doskonalenie umiejętności komunikacji, uwrażliwienie resztek słuchowych. Ponadto terapia surdopedagogiczna pozwala na stymulację rozwoju poznawczego oraz emocjonalno – społecznego.

Terapia surdopedagogiczna obejmuje ćwiczenia:

•  stymulujące ogólny rozwój dziecka z wadą słuchu,
•  nadawania znaczenia dźwiękom,
•  lokalizacji źródła dźwięku, rozpoznawania cech dźwięku,
•  rozpoznawania i odtwarzania rytmów,
•  rozwijające słuch fonemowy i fonematyczny,
•  koordynacji wzrokowo – ruchowo – słuchowej,
•  pamięci i koncentracji uwagi słuchowej,
•  kształtujące mowę dziecka z zaburzeniami słuchu,
•  rozwijające zasób słownika biernego i czynnego,
•  doskonalące umiejętności gramatyczno – leksykalne,
•  doskonalące sprawność artykulacyjną,
•  kształtujące umiejętność wypowiadania się.

Wpływa na kształtowanie kompetencji społecznych, umiejętności komunikacyjnych, współpracy w grupie, rozwiązywania konfliktów, rozwijania empatii oraz radzenia sobie z emocjami. Wszystkie podejmowane działania mają na celu poprawę kontaktów dziecka z otoczeniem,
tak z rówieśnikami jak i z dorosłymi i wprowadzenie go w podstawowe zasady panujące w życiu społecznym.

Podczas zajęć dzieci uczą się m. in. nawiązywać kontakt wzrokowy, kontakt fizyczny podczas zabaw w kole, witanie się i żegnanie, odraczanie zachowań w oczekiwaniu na swoją kolej, sposobów wyrażania emocji, współpracy przy wykonywaniu zadań w kilka osób. Zajęcia odbywają
się w grupach maksymalnie 6-osobowych, pod opieką dwóch terapeutów. Program i cele Treningu są ustalane indywidualnie dla każdej grupy
w zależności od potrzeb uczestników.

Określana jest mianem „naukowej zabawy”. Podczas zajęć dziecko huśta się w hamaku, toczy w beczce, jeździ na deskorolce czy balansuje na kołysce. Przez przyjemną i interesującą dla dziecka zabawę dokonuje się integracja bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań.

Terapia SI nie jest uczeniem konkretnych umiejętności (np. jazda na rowerze, pisanie, czytanie), ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych
i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności. W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka
oraz usprawnia takie sfery rozwoju, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa.

Terapia odbywa się w sali specjalnie do tego przystosowanej i wyposażonej w odpowiednie przyrządy.

Jest przygotowaniem do nauki pływania a jednocześnie terapią w wodzie.

Głównym celem zajęć jest nauczenie pływaka bezpiecznego i swobodnego poruszania się i przebywania w środowisku wodnym.  Możliwe jest
to dzięki świadomej kontroli ciała, oddechu i utrzymywania równowagi w wodzie.  Podczas zajęć pływak uczy się osiągania bezpiecznych pozycji
do oddychania oraz swobody poruszania się, która zależy m.in. od przystosowania psychicznego i samokontroli w wodzie. Nauka prowadzi
do osiągnięcia jak największej niezależności oraz absolutnego poczucia bezpieczeństwa, które oparte jest na gruntownej znajomości środowiska wodnego oraz zdolności swobodnego i świadomego kontrolowania własnego ciała.

Terapia prowadzona jest w kilkuosobowych grupach, uczestniczą w niej również rodzice. Zajęcia na basenie odpowiednie są zarówno dla dzieci
z niepełnosprawnością jak i neurotypowych.  Jest do doskonała możliwość do spędzenia wspólnie czasu podczas zabawy, gdzie nauka przebiega niepostrzeżenie. Rodzic i dziecko mają też niepowtarzalną okazję do budowania silnej więzi emocjonalnej opartej na poczuciu zaufania
i bezpieczeństwa.