OFERTA TERAPEUTYCZNA
Zobacz co robimy na zajęciach z terapii widzenia…
Umów się na konsultację jeśli Twoje dziecko:
- reaguje na zabawki pokazywane wyłącznie z bliska;
- nie interesuje się małymi zabawkami, nie zauważa ich (piłeczki, cukierki);
- nie patrzy na zabawki, którymi się bawi;
- nie zauważa kiedy pokazujesz zabawki z boku, a reaguje wyłącznie na te pokazywane na wprost twarzy;
- reaguje na bodźce lub ruch nie na wprost twarzy, ale z boku głowy, w jej górnej bądź dolnej części;
- ma oczy lub oko ustawione nierównolegle na stałe lub w określonych sytuacjach;
- krótko skupia wzrok na zabawkach, często się rozgląda;
- słabo interesuje się otoczeniem;
- nie ma motywacji do przemieszczania się w stronę osób i zabawek;
- podczas chodzenia dziecko potyka się o meble, zabawki, progi;
- ma osłabioną koordynację oko-ręka i np. nie łapie piłki, nie uderza celnie w balon;
- trudności z widzeniem szczegółów na obrazkach;
- nie nazywa kolorów;
- mruży oczy, marszczy twarz, szeroko otwiera oczy, trze oczy, zakrywa jedno oko, przechyla głowę w jedną stronę lub patrzy tylko jednym okiem gdy obserwuje obiekty z dalszej odległości;
- ma trudności z wchodzeniem i schodzeniem po schodach;
- szura obuwiem podczas chodzenia;
- szybko męczy się po okresach koncentracji wzrokowej;
- zgłasza zamazywanie i rozmywanie obrazu, podwójne widzenie.
- opuszcza litery w wyrazach, „gubi linijki” podczas czytania;
- nie widzi liter i cyfr z odległości kilku metrów;
- źle widzi z bliskich lub dalekich odległości;
- ma trudności z przepisywaniem z tablicy do zeszytu.
Terapia widzenia dedykowana jest dzieciom i młodzieży słabowidzącej i niewidomej, a także dzieciom z innymi zaburzeniami funkcji wzrokowych.
Oferujemy:
- Funkcjonalną diagnozę widzenia
- niemowląt,
- małych dzieci,
- dzieci z różnymi niepełnosprawnościami w tym dzieci niemówiących.
- Przesiewową diagnozę ortoptyczną,
- dzieci z zaburzeniami równowagi mięśni gałkoruchowych (zez),
- oraz dzieci z trudnościami szkolnymi (czytane, pisanie).
- Terapię widzenia
- Dostosowaną do wieku dziecka oraz trudności wzrokowych.
Jest zalecana dzieciom z:
• wzmożoną lub obniżoną wrażliwością na bodźce dotykowe, wzrokowe, słuchowe, ruch (nadmierne poszukiwanie lub unikanie wrażeń zmysłowych);
• nieprawidłowym poziomem aktywności ruchowej (wzmożonym zapotrzebowaniem na ruch lub odwrotnie);
• zbyt małą wrażliwością/reaktywnością na stymulację sensoryczną;
• zaburzeniami napięcia mięśniowego, koordynacji ruchowej i równowagi;
• niewłaściwym poziomem koncentracji uwagi (łatwość rozpraszalności uwagi, problemy z koncentracją);
• opóźnionym rozwojem mowy (mowa niewyraźna, mały zasób słów);
• trudnościami w zachowaniu (duża emocjonalność);
• problemami w opanowywaniu umiejętności szkolnych (problemy dysleksji, dysgrafii, dysortografii, z zapamiętywaniem i motywacją do uczenia się).
Terapia skutecznie poprawia funkcjonowanie dzieci z:
• autyzmem;
• zespołem Aspergera;
• niepełnosprawnością intelektualną;
• mózgowym porażeniem dziecięcym;
• schorzeniami o podłożu genetycznym (np. zespół Downa, Retta, Williamsa, Turnera itp.);
• innymi sprzężonymi zaburzeniami;
• grupy ryzyka: wcześniaków, dzieci po uszkodzeniach okołoporodowych.
• fizjoterapię neurologiczną;
• fizjoterapię ortopedyczną;
• korekcję wad postawy;
• specyficzną analizę i terapię dolegliwości bólowych narządu ruchu, kręgosłupa i stawów obwodowych.
Terapia psychologiczna skierowana jest przede wszystkim do dzieci:
• mających trudności w nauce;
• z deficytami uwagi;
• z zaburzeniami zachowania;
• przejawiających trudności w relacjach społecznych, zarówno rówieśniczych jak i z osobami dorosłymi;
• z trudnościami emocjonalnymi, zwłaszcza jeśli dziecko nie radzi sobie ze stresem i negatywnymi emocjami.
• jąkające się;
• z niepełnosprawnością intelektualną;
• z mózgowym porażeniem dziecięcym;
• afazją;
• dyzartrią;
• autyzmem.
Obejmuje dzieci niewidome i słabowidzące, a także dziećmi z:
• niską koncentracją uwagi wzrokowej;
• słabą pamięcią wzrokową;
• wolnym postrzeganiem i dekodowaniem;
• słabą koordynacją oko-ręka;
• trudnością w śledzeniu obiektów;
• słabą motoryką gałki ocznej;
• niedomogą akomodacji;
• oczopląsem;
• „leniwym oczkiem”;
• brakiem konwergencji;
• chorobami układu wzrokowego.
• wzrokowo – przestrzennych, czyli skupiania uwagi wzrokowej, spostrzegania i pamięci wzrokowej, spostrzegania przestrzeni;
• słuchowo – językowych, czyli skupiania uwagi słuchowej, spostrzegania i pamięci słuchowej dźwięków mowy oraz funkcji językowych;
• motorycznych, czyli sprawności manualnej i ogólnego rozwoju ruchowego dziecka;
• współdziałania ze sobą funkcji (koordynacja wzrokowo-ruchowa podczas pisania, wzrokowo-słuchowa podczas czytania, itp.).
Jednym z elementów terapii pedagogicznej jest badanie i terapia w zakresie dysleksji. Dysleksja to nie choroba, którą można wyleczyć. Dyslektykiem jest się na całe życie. Dlatego ważne jest wyćwiczenie różnych strategii postępowania, dzięki którym dysleksja nie będzie przeszkadzać w życiu codziennym. Powinna w tym pomóc terapia pedagogiczna (zajęcia kompensacyjno-korekcyjne).
Korzystają z niej dzieci z:
- zaburzonym czuciem głębokim;
- zaburzeniem świadomości własnego ciała;
- problemami z napięciem mięśniowym.
Terapia może być stosowana dla dzieci z każdym rodzajem niepełnosprawności, jeśli nie ma przeciwwskazań od lekarza.
• mają trudności z planowaniem ruchowym i uczeniem się nowych czynności manualnych, manipulacyjnych;
• niechętnie podejmują czynności wymagających precyzyjnych ruchów dłoni czy palców (jak pisanie i rysowanie, malowanie, lepienie z plasteliny, układanie drobnych przedmiotów);
• mają problemy z nauką samoobsługi (ubieranie, wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików);
• mają wyraźnie obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej;
• mają trudności z koordynacją obu rąk podczas zabaw manipulacyjnych;
• wykonują czynności wymagające dużej precyzji zbyt wolno lub za szybko i bardzo niedbale;
• nie lubią dotykać nowych i różnorodnych faktur;
• dostarczają sobie dodatkowych wrażeń proprioceptywnych i domagają się zdecydowanego i mocnego ucisku dłoni, np. siadają na własnych dłoniach, bardzo mocno zaciskają ręce na przedmiotach, uderzają rękami w przedmioty o ostrych i bardzo wyraźnych fakturach;
• mają duże trudności z dostosowaniem siły do określonego zadania ruchowego;
• mają niezgrabne, mało precyzyjne ruchy dłoni, związane z nieprawidłowym napięciem mięśniowym (nadmiernym bądź zbyt małym) – mocno zaciska kredkę/ ołówek bądź kredki wypadają z dłoni;
• mają trudności z koordynacją ruchów dłoni, palców i przedramienia;
• mają zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej i obustronnej integracji, co może przejawiać się brzydkim pismem i mało estetycznymi pracami plastycznymi,
• nie dostosowują szybkości ruchów rąk do zadania.
• lęku przez zwierzętami, np. kynofobii;
• innych zaburzeń lękowych;
• autyzmu;
• mózgowym porażeniu dziecięcym;
• niedowładach różnego pochodzenia;
• zaburzeniach emocjonalnych;
• opóźnieniu rozwoju poznawczego;
• zaburzeniach związanych z przetwarzaniem bodźców sensorycznych;
• i wielu innych niepełnosprawnościach ruchowych i intelektualnych.
• odwzajemnioną interakcją: umiejętnością tworzenia zrównoważonych częstych interakcji z dorosłymi i rówieśnikami;
• reagowaniem na innych: reagowanie na komunikaty innych osób;
• dzieleniem się intencjami: komunikacją werbalną i niewerbalną, umiejętnością współpracy;
• dzieleniem się doświadczeniami: pracą nad emocjami, elastycznością, pewnością siebie, poczuciem własnej wartości i pozytywnej samooceny;
• zabawą: konstrukcyjną, symboliczną, w role, z innymi oraz kreatywnością, własną inwencją.
Terapeuta podczas pracy opiera się na:
• wykorzystaniu dziecięcej inicjatywy i motywacji;
• responsywnym stylu interakcji;
• uznaniu wyjątkowości dziecka;
• tworzeniu relacji międzyludzkich;
• angażowaniu dziecka w naukę kluczowych umiejętności językowych i komunikacyjnych;
• inspirowaniu dziecka do nauki;
• stawianiu wyzwań dziecku ponad aktualnie opanowany poziom.
• osiągnięcia jak największej niezależności;
• absolutnego poczucia bezpieczeństwa,
• świadomego kontrolowania ciała;
• świadomego kontrolowania oddechu;
• utrzymywania równowagi w wodzie.
Terapia może być prowadzona indywidualnie, uczestniczą w niej również rodzice. Zajęcia na basenie odpowiednie są zarówno dla dzieci
z niepełnosprawnością jak i neurotypowych. Jest do doskonała możliwość do spędzenia wspólnie czasu podczas zabawy, gdzie nauka przebiega niepostrzeżenie. Rodzic i dziecko mają też niepowtarzalną okazję do budowania silnej więzi emocjonalnej opartej na poczuciu zaufania
i bezpieczeństwa.
ZAJĘCIA GRUPOWE:
- wycofują się z uczestnictwa w grupie;
- mają trudności w nawiązywaniu kontaktu z innymi;
- nie inicjują kontaktu z rówieśnikami.
Zajęcia prowadzone są w małych grupach. Koncentrują się na rozwoju poznawczym, ruchowym i emocjonalnym. Terapeuci pomagają dzieciom rozwijać umiejętności współdziałania i funkcjonowania w grupie.
• osiągnięcia jak największej niezależności;
• absolutnego poczucia bezpieczeństwa,
• świadomego kontrolowania ciała;
• świadomego kontrolowania oddechu;
• utrzymywania równowagi w wodzie.
Terapia prowadzona jest w 2-3 osobowych grupach, uczestniczą w niej również rodzice. Zajęcia na basenie odpowiednie są zarówno dla dzieci
z niepełnosprawnością jak i neurotypowych. Jest do doskonała możliwość do spędzenia wspólnie czasu podczas zabawy, gdzie nauka przebiega niepostrzeżenie. Rodzic i dziecko mają też niepowtarzalną okazję do budowania silnej więzi emocjonalnej opartej na poczuciu zaufania
i bezpieczeństwa.
Spotkania odbywają się w kilkuosobowych grupach i mają charakter ogólnorozwojowy. Głównym celem jest pobudzenie percepcji wszystkich zmysłów.
Uwrażliwione i świadomie wykorzystywane zmysły, pozwalają na bogatszą eksplorację świata.
W spotkaniach uczestniczą dzieci wraz z opiekunami. Jest to świetny pomysł na spędzenie wspólnego czasu, pielęgnowanie wzajemnej relacji. Dzięki temu dzieci czują się bezpiecznie i kojarzą Przedszkole z czymś, co jest dla nich przyjemne. To dobry sposób na oswojenie z nowym miejscem, osobami, innymi dziećmi jeszcze przed adaptacją do grupy przedszkolnej.
Zajęcia łączą w sobie elementy dwóch metod: Ruchu rozwijającego W. Sherborne oraz umuzykalniania według teorii E.E Gordona.
Dzieci uczęszczające na zajęcia:
• mają możliwość lepszego poznania siebie i własnego ciała (świadomość własnej osoby, ciała);
• rozwijają pewność siebie i łatwiej budują poczucie bezpieczeństwa w swoim otoczeniu (świadomość przestrzeni);
• swobodnie nawiązują kontakt oraz współpracę z partnerem i grupą (świadomość innych osób i kontakt z nimi);
• wykazują się dużo większą płynnością mowy – kiedy już zaczynają mówić :);
• nabierają większej łatwości w uczeniu się języka obcego (ze względu na wychwytywanie tzw. melodii języka i akcentu – podczas zajęć spiewa się na sylabach w różnych tonacjach, co uwrażliwia ucho na słyszenie niestandardowych dźwięków);
• potrafią dłużej skupić się na wykonywanej czynności;
• są bardziej otwarte na świat;
• łagodniej adaptują się do przedszkola.
Zajecia przeznaczone są dla wszystkich dzieci niezależnie od wieku i poziomu funkcjonowania.
Sensoplastyka polega na dowolnym doświadczaniu przez uczestników dostępnych materiałów (różnego rodzaju kasze, makarony, mąki, mleko, olej itp.) jak również samodzielnym przygotowywaniu mas i farb. Kolejną cechą zajęć jest „przemiana”. Dzieci mogą obserwować jak materiał, który jest suchy
i sypki zmienia się w mokry i kleisty, a następnie miękki i stały. Nabywają w ten sposób wiedzę na temat związków przyczynowo – skutkowych, poznają sposoby przemiany jednych rzeczy w drugie i jednocześnie trenują kompetencję elastyczności i przystosowania się do zmian.
Sensoplastyka to stałe poszukiwania i odkrywanie nowych tekstur, zapachów eksperymentowanie z kolorem, zapachem i smakiem. Zajęcia opierają się głównie na przygotowaniu przestrzeni, reszta działań należy już do dzieci!
Dzięki kolorowej stymulacji wpływamy na wiele aspektów rozwoju dzieci:
- wspieramy rozwój wszystkich zmysłów,
- wpływamy na rozwój ich kreatywności oraz twórczego myślenia,
- umożliwiamy uwalnianie naturalnej ekspresji,
- wspomagamy budowanie ich świadomości ciała i przestrzeni,
- wspieramy rozwój poznawczy,
- poprzez wspólne działania pogłębiamy kontakt emocjonalny z dziećmi,
- zachęcamy do współdziałania i wzajemnej pomocy w celu osiągania zamierzonych planów,
- kształtujemy rozwój manualny, precyzję i koordynację wzrokowo-ruchową.
To osoby dorosłe wyznaczają granice twórczości dzieciom, jeśli tylko damy im (dzieciom) możliwość wyrażania siebie poprzez działania artystyczne to efekty są zadziwiające!
